Wyposażenie kościoła parafialnego p.w. św. Stanisława Biskupa Męczennika oraz Konkatedry p.w. Błogosławionego Jakuba Strzemię

WYPOSAŻENIE KOŚCIOŁA PARAFIALNEGO P.W. ŚW. STANISŁAWA BISKUPA MĘCZENNIKA ORAZ KONKATEDRY P.W. BŁOGOSŁAWIONEGO JAKUBA STRZEMIĘ – położone przy ulicy Kościuszki 2. Wyposażenie wpisane do rejestru zabytków ruchomych województwa podkarpackiego w 2009 roku pod numerem rejestru B-270.

Obecny kościół parafialny p.w. Stanisława Biskupa Męczennika wybudowany został pod koniec XIX wieku na miejscu trzeciego z kolei drewnianego kościoła, a w 1945 roku mianowano go prokatedrą katedry lwowskiej. W latach 80 XX wieku rozpoczęto wznoszenie nowej świątyni p.w. błogosławionego Jakuba Strzemię, integralnie złączonej z kościołem parafialnym. Wyposażenie przedmiotowych kościołów pochodzi zatem z różnych okresów historycznych i powstało między XVII, a XX wiekiem. Najstarszy element stanowi dzwon ,,Lubas” ufundowany na pamiątkę odbudowania spalonego kościoła drewnianego w 2 połowie XVII wieku. Wyposażeniem nieistniejącej już drewnianej świątyni były również obrazy Matki Bożej Lubaczowskiej, Św. Anny Samotrzeciej oraz Jezusa Milatyńskiego datowane na XVII-XVIII wiek, pokryte złoconymi sukienkami na znak kultu oraz rzeźbiarska Grupa Ukrzyżowania z Matką Bożą i Świętym Janem. Jej cechy formalne, jak również precyzja warsztatowa, pozwalają przypisać dzieło Tomaszowi Hutterowi. Do najstarszych elementów wyposażenia zaliczyć należy także polichromowany krucyfiks, opracowany realistycznie, przechowywany w kruchcie oraz krucyfiks ołtarzowy. Kontakty z katedrą Lwowską zaowocowały sprowadzeniem do Lubaczowa cennych dzieł sztuki w tym: obrazu Jerzego Eleutera Siemiginowskiego ,,Ekstaza św. Marka Ewangelisty” oraz Alojzego Rejchana ,,Ofiarowanie w świątyni” będących dobrymi przykładami monumentalnego malarstwa sztalugowego oraz antepedium z brązu ikonograficznie nawiązującego do historii kościoła parafialnego. Do XX - wiecznego wyposażenia należą: ołtarz główny pochodzący z warsztatu Ferdynanda Majerskiego, bliźniacze ołtarze boczne, prospekt organowy, kamienne rzeźby patronów świątyni usytuowane na bramie wjazdowej oraz zbiór parametrów liturgicznych często fundowanych przez wiernych. Troska o wyposażenie przedmiotowych kościołów jest wyrazem potrzeb religijnych i estetycznych lokalnej społeczności, która na przestrzeni wieków angażowała niemal każdorazowo artystów znanych i cenionych nie tylko w regionie, ale i w kraju.