Dwudziestolecie międzywojenne

Od 1915 r. władze powiatowe urzędowały w Lubaczowie. Oficjalnie siedzibę powiatu przeniesiono z powrotem do Lubaczowa 1.01.1923 roku. Funkcjonował tu starosta, Rada Powiatowa i Wydział Powiatowy. Starosta był urzędnikiem powoływanym przez Ministra Spraw Wewnętrznych, Rada była organem stanowiącym, a Wydział Powiatowy był ciałem zarządzającym. W pierwszych latach niepodległości na czele zarządu gminy Lubaczów stał komisarz rządowy. W roku 1923 w skład zarządu wchodziło 16 członków, w tym: inż. Władyslaw Ruebenbauer - komisarz rządowy, jego zastępca Stanisław Polechowicz, I asesor Józef Argasiński, II asesor Ignacy Bardach. Byli tu też: naczelnik Sądu Grodzkiego, sędzia Marian Elektorowicz, notariusz Ernest Ganther, ks. Stanisław Sobczyński, proboszcz parafii rzymsko-katolickiej i ks. Bazyli Hoszowski, proboszcz grekokatolicki.

Powiat lubaczowski obejmował 66 gmin administracyjnych: 64 gminy typu wiejskiego oraz gminy miejskie Cieszanów i Lubaczów. Do gminy miejskiej w Lubaczowie należało miasto wraz z przysiółkami Bałaje, Hurcze i Mokrzyca. Gminy zarządzane były przez wójtów. W obręb gminy wchodziły gromady na czele z sołtysami. Obszar powiatu obejmował 1146 km2, a mieszkało na nim w roku 1931 - 87.300 osób. W latach trzydziestych urząd starosty sprawowali: dr praw Stanisław Kaszubski, Roman Frankiewicz i Erazm Stefanus. Lubaczów był też siedzibą Powiatowego Zarządu Drogowego, Komendy Powiatowej Policji Państwowej, Urzędu Skarbowego i Sądu Grodzkiego.

Pierwszy powojenny spis ludności (1921 r.) wykazał w Lubaczowie 5303 mieszkańców: 2991 - Polaków, 1793 - Rusinów i 519 Żydów. W mieście znajdowały się dwie szkoły powszechne, żeńska i męska, powstało Prywatne Gimnazjum, Publiczna Szkoła Zawodowa, Czytelnia Polska i "Proświta". W granicach miasta leżały przysiółki Bałaje, Mokrzyca i Hurcze. Na Bałajach istniała 1 klasowa koedukacyjna szkoła powszechna, a w Hurczu 2-klasowa. W latach 1925-26 wybudowano nową szkołę na Bałajach, a w latach 1932-33 w Hurczu (obie projektu Władysława Ruebenbauera). Od 1922 roku Lubaczów był miejscem postoju dwóch batalionów 39 Pułku Piechoty Strzelców Lwowskich.

Po okresie zarządu komisarycznego, w 1927 roku została wybrana Rada Miejska, w której zasiadali w proporcjonalnej liczbie Polacy, Ukraińcy i Żydzi. W 1927 roku została wybrana rada w składzie 16 Polaków, 16 Rusinów, 16 Żydów, urzędowanie rozpoczęła 7 marca. Urząd naczelnika gminy objął Franciszek Mazurkiewicz, jako burmistrz z wyboru. Zastępcą został Mikołaj Udycz. Po wyborach 1932 roku ponownie burmistrzem był F.Mazurkiewicz, jego zastępcą został Andrzej Tuczkowski. W skład zarządu, poza nimi, wchodziło jeszcze pięciu asesorów (ławników): dr Henryk Friser, dr Ignacy Bardach, dr Iwan Stańko, Samson Schneider i Franciszek Meder.

Po zmianie ustawy samorządowej w 1933 roku w skład rady wchodziło 16 członków. Organem wykonawczym był Zarząd Miasta, w którym zasiadał burmistrz z zastępcą oraz trzech ławników. Zarząd posługiwał się okrągłą pieczęcią z herbem miasta pośrodku i napisem w otoku: "Urząd Miejski Królewskiego Wolnego Miasta Lubaczowa".

W 1931 roku w Urzędzie Miejskim było 15 stanowisk etatowych i 14 pozaetatowych. Do stanowisk etatowych należały: sekretarz, rachmistrz, kasjer, lekarz miejski, lekarz weterynarii, inspektor straży miejskiej z pięcioma strażnikami, stróż gminny, pomocnik kancelisty, woźnica i jeden lampiarz.

Po ostatnich przed wybuchem wojny wyborach w styczniu 1939 roku w skład rady miejskiej weszło 9 Polaków, 4 Żydów i 3 Ukraińców, w tym: Ignacy Argasiński, dr Adam Ciećkiewicz, Wasyl Dubik, dr Henryk Friser, Pinkas Klein, ks. Anatol Kozak, Zygmunt Leszczyński, Stanisław Michalski, Jan Mueller, Jan Niemiec, Władysław Mysiak, dr Józef Osterman, Józefa Ruebenbauer, mgr Bertold Scheiner, Samson Schneider, Andrzej Tuczkowski.

W latach 1926-32 powstało kilka zespołów nowej zabudowy. W 1934 włączono do miasta Ostrowiec. W roku 1935 mieszkańcy otrzymali światło elektryczne, w 1937 roku rozpoczęto budowę Domu Strzelca, a rok później gimnazjum. Miasto nie posiadało znaczącego przemysłu. Duże nadzieje wiązano z rozbudową Centralnego Okręgu Przemysłowego, ale plany pokrzyżowała wojna. W 1939 r. Lubaczów miał już 6700 mieszkańców. Do września działał w Lubaczowie Urząd Pocztowy z dwudziestoma zatrudnionymi pracownikami. Miasto posiadało łącznicę 60-numerową, do której włączone było 10 kabli międzymiastowych i 47 abonentów, instytucji i urzędów. Funkcjonowało w mieście 192 sklepy i punkty usługowe.