Okres zaborów

W wyniku pierwszego rozbioru Polski w 1772 r. cały rejon lubaczowski znalazł się pod zaborem austriackim w Galicji. Lubaczów należał do cyrkułu bełskiego z siedzibą w Zamościu, później do cyrkułu żółkiewskiego. Cyrkuł dzielił się na 8 dystryktów, Lubaczów był siedzibą jednego z tych dystryktów, ale jedynie przez dwa lata. W 1775 r. przeprowadzono reformę dystryktów, likwidując między innymi lubaczowski. Wpłynęło to na długie lata na zahamowanie tendencji rozwojowych miasta i terenu. Na przełomie XVIII i XIX w. Lubaczów posiadał ok. 500 domów i liczył prawie 2500 mieszkańców.

Po śmierci Jerzego Mniszcha, ostatniego starosty lubaczowskiego, władze zaborcze zajęły w 1778 roku posiadłości starostwa. Utworzyły ekonomię lubaczowską, która przejęła zarząd nad tzw. dobrami kameralnymi utworzonymi z dóbr królewskich. Ostatecznie w latach 1817-1821 sprzedano je w ręce prywatne. Majątek lubaczowski wraz z zamkiem i szeregiem wsi kupił Karol hr. Pawłowski. Ostatnim właścicielem był hr. Gołuchowski. Na części królewszczyzn, w ramach tzw. kolonizacji józefińskiej, powstało szereg osad niemieckich, m.in. Felsendorf (Dąbków) czy Freifeld (Karolówka). W roku 1858 w publikacji "Geografia albo dokładne opisanie Królestw Galicyi i Lodomeryi" napisano o Lubaczowie:

"Miasto ekonomii cesarskiej, w jego włości kuźnice żelazne, gdzie piece wyborne leją, kotły i inne naczynia. Huty szklanne przednie tu były. Stawy ma wielkie, liczne."